Met een wijde blik en een gevoelig oog voor kleine, persoonlijke details kijkt Ruud Lapré (Batavia 1942) terug op zijn leven en dat van zijn ouders en voorouders. Hij neemt ons mee op een tocht die teruggaat tot de zeventiende eeuw, naar de VOC-tijd. Veel van de levensverhalen van zijn (voor)ouders zijn sterk gekleurd door de geschiedenis van Nederlands-Indië, zijn land van herkomst – waar hij in totaal tien jaar van zijn leven doorbracht.
“Mijn moeder was aards. Zij was van de natuur, van de gulle emotie en de fysieke aanraking. Ik had een bijzondere band met haar, die ik pas op latere leeftijd beter begreep. Het had alles met de oorlogstijd te maken. Toen ik geboren werd, was de oorlog met Japan net een maand eerder begonnen. Ik had het aan de brieven van mijn vader te danken, dat ik mij daar bewust van werd. De brieven zijn voor mij een geschenk in goud. Mijn vader heeft lang gewacht voordat hij zijn emoties de ruimte gaf om mij die brieven te schrijven.
Nu ik zelf tachtig ben, overvalt mij een gevoel van dankbaarheid wanneer ik aan mijn vader denk. Zijn inspiratie is nooit ver bij mij uit de buurt. Hij was met zijn gezegende leeftijd een van de laatsten van zijn generatie die uit de eerste hand over het Indië van voor de oorlog kon vertellen. Ik realiseer mij steeds meer dat ook ik intussen tot een steeds kleiner wordende groep behoor, die het begin van de antikoloniale tijd en de repatriëring persoonlijk hebben meegemaakt. Ik mag niet nalaten daar iets mee te doen. Vandaar dit boek.”
Deze autobiografie, die hijzelf ergens beeldend omschrijft als ‘DNA op zoek naar nestgeur’, is behalve een intieme familiekroniek ook een boeiende reflectie op het fenomeen (im)migratie – toen èn nu.
Gerelateerde producten
Boeken
Boeken
Boeken